Steun vanuit je omgeving is ontzettend belangrijk als je partner overleden is. En soms komt die uit heel onverwachte hoek, merkte Janneke Doornebal. Een ouderling uit de kerk – een totaal onbekende voor haar – vroeg zomaar hoe het er financieel voorstond.
“In de periode nadat mijn man net was overleden, was de steun van mensen in mijn omgeving ontzettend belangrijk. Verschillende mensen uit de buurt kwamen met praktische hulp.
Een gezin dat achter ons woont, waarvan de dochter soms met mijn dochter speelt, bood bijvoorbeeld aan om te koken. Dat deden ze niet één keer, maar wel drie keer per week. Ze nodigden ons zelfs uit voor een filmavond. Terwijl ik daarvoor amper een voet over hun drempel had gezet.
Andere buren boden aan om mijn dochter af en toe naar school te brengen. Of dat ze mocht komen logeren. Eenvoudige dingen, maar heel waardevol.”
Verdragen
“Wat me ook heeft geraakt, was dat sommige mensen na het eerste jaar nog steeds van zich lieten horen. Soms kreeg ik alleen een appje met een hartje erin, maar door zo’n gebaar gaven vrienden mij het gevoel dat mijn verdriet er gewoon mag zijn. Dat vond en vind ik bijzonder.
Zij kwamen niet met adviezen: ‘Zou je niet eens…’, ze verwachtten niet van mij dat het verdriet nu eens een keer ‘klaar’ zou zijn. Soms wisten ze misschien ook niet wat ze moesten zeggen, maar waren ze er gewoon. En dat is belangrijk. Het is al moeilijk genoeg om je eigen verdriet te verdragen. Als er dan mensen zijn die jouw verdriet kunnen verdragen, is dat heel mooi.”
Gezien
“Het doet echt wat met je als mensen er voor je zijn: je voelt je gezien. En dat is, zeker in zo’n moeilijke tijd, iets wat je echt nodig hebt. Wat me altijd is bijgebleven, is de ouderling uit de kerk waar mijn man lid van was.
Ik was verbaasd toen hij belde, want ik kwam bijna nooit in die kerk. Hij stelde voor om langs te komen, maar door omstandigheden kwam het er steeds niet van. Maar op een dag stond hij ineens onverwachts op de stoep. Hij zei iets als: ‘Ik dacht: ik fiets gewoon langs om te kijken waar je woont.’
Het voelde helemaal niet vervelend of opdringerig, integendeel. Het was juist persoonlijker dan een telefoontje of kaartje. Het gaf me het gevoel dat hij echt moeite deed. En dat raakte me. Want waarom zou je die moeite doen voor iemand die je niet kent?
Op een gegeven moment vroeg hij: ‘Red je het financieel wel?’ Dat is niet een vraag die je zomaar stelt, zeker niet als je iemand eigenlijk niet goed kent. Maar hij durfde die vraag te stellen.
Hij vertelde dat de kerk via de diaconie kon helpen, niet alleen mensen binnen de kerkelijke gemeenschap, maar ook daarbuiten. In mijn geval was financiële hulp niet nodig, maar ik voelde me wel geraakt door deze vraag. Die draait namelijk niet alleen om geld, het was ook een manier om te laten zien dat hij echt om ons gaf. En op dat moment had ik het heel hard nodig om te merken dat mensen om ons gaven.
Ik realiseerde me ook hoe bijzonder het is dat er een zo’n vangnet is. Ik heb de afgelopen jaren van niemand anders meer zo’n vraag gekregen, alleen van hem. Mensen praten niet graag over financiën, zeker niet in zulke kwetsbare situaties. Maar zo’n vraag maakt een enorm verschil in een tijd waarin alles heel onzeker en emotioneel zwaar is.”
