Toen Ed zijn baan en inkomen verloor, hielp de kerk. “Hulp is vaak dichtbij”

Voor de tweede keer is Ed getroffen door ziekte en opnieuw is hij zijn baan kwijtgeraakt. Om hulp vragen vindt hij moeilijk. Tegelijkertijd heeft hij ervaren hoe fijn het is dat je je problemen niet alleen hoeft op te lossen.

Gewoon een gezonde vent was Ed. Totdat hij, ruim tien jaar geleden, op een ochtend wakker wordt en opeens niet meer op zijn benen kan staan. Na allerlei onderzoeken blijkt dat hij maar liefst twee vormen van reuma heeft. Met medicijnen krabbelt Ed weer op, totdat hij in 2022 opnieuw klachten krijgt. Ed blijft stug doorwerken, maar dan overkomt hem een werkongeval: er vallen een paar stalen buizen op zijn duim. Onderzoeken wijzen uit dat het met de duim wel meevalt, maar dat de reuma in alle hevigheid terug is. Ed schrikt: “Na de eerste diagnose verloor ik mijn baan. Dat wilde ik dit keer niet! Ik regelde een gesprek met mijn baas. Hopelijk had hij ander of aangepast werk voor me. Maar helaas: mijn contract werd niet verlengd.”

Hulp vragen
Daar gaan we weer, denkt Ed: “De ervaringen nadat ik de eerste keer mijn baan verloor, lagen me nog vers in het geheugen. Alles deed ik eraan om het hoofd boven water te houden en mijn gezin niet onder het verlies van inkomen te laten lijden: ik regelde gunstige betaalafspraken en spaarde zelfs eten uit mijn mond. Totdat alle spaarpotjes opraakten en ik elke maand 400 euro tekort kwam. Dat vrat aan me, geestelijk en lichamelijk leed ik onder de zorgen. Ik wilde graag positief blijven, maar het lukte gewoon niet meer. Toen het echt niet meer ging, heb ik de stap gezet om hulp te vragen bij de kerk en de Voedselbank. En een stap was het! Ik had altijd hard gewerkt en nog nooit iemand om hulp gevraagd. Sterker, ik was het juist altijd zelf die voor anderen klaarstond. Toch deed de hulp die we kregen ons goed. We werden geholpen met boodschappen, bij het betalen van rekeningen en met extraatjes tijdens de feestdagen. Vanuit de kerk hielpen zelfs onbekenden ons. Bij de Voedselbank haalden we anderhalf jaar lang ons eten. Ik ging inzien dat, als je problemen hebt, je die niet alleen hoeft op te lossen. Dat is niet nodig. Hulp is vaak dichtbij, zoals bij de kerk. Naast praktische hulp die je krijgt, is het ook geweldig dat daar mensen zijn die naar je willen luisteren. Ik ben sinds die tijd ook weer wekelijks naar de kerk gegaan. Het geeft me rust en ontspanning in alle hectiek, ik kan het iedereen adviseren. En je hoeft echt niet gelovig te zijn om bij de kerk aan te kloppen.”

Minder eigenwijs
En nu zit Ed weer in eenzelfde soort situatie en moet hij opnieuw puzzelen om het hoofd boven water te houden. “Ik sprak deze week een diaken van de kerk. Ik vertelde hem dat mijn ziekte is teruggekomen en dat ik opnieuw mijn baan ben kwijtgeraakt. Meteen bood hij hulp aan. Maar net als de vorige keer merkte ik dat ik het lastig vind om mijn hand op te houden. Ik wil het zelf proberen, en hoop en bid dat het door zuinig te leven dit keer wel lukt. Ik denk dat ik te trots ben, of misschien juist wel te zwak. Eigenlijk hoop ik dat anderen minder eigenwijs zijn dan ik en wél om hulp durven te vragen als dat nodig is. En natuurlijk hoop ik dat mijn gezondheid weer vooruit gaat, er betere tijden komen en ik dit hoofdstuk ook weer kan afsluiten.”